Զմրուխտ գարունն էր հյուր եկել բնությանը: Այգում ու անտառներում քաղցրահնչյուն երգում էին թռչունները: Արևը իր ջերմ ժպիտով ողջունում էր նորաբաց բողբոջներին: Բնությունը զարթոնք էր ապրում: Ծեր
այգեպանն իր այգում մի փոքրիկ եղևնի տնկեց՝ հազիվ մեկ եղևնի: Եղևնին նման էր կանաչ հանդերձ հագած,
շփոթված երեխայի: Արևի շողերը հազիվ էին հասնում նրան: Մի մեծ, հզոր բարդի իր ճյուղերով փակել էր արեվի ճանապարհը: Եղևնին
տխրում էր արևի կարոտից: Նա
բարձրահասակ բարդու ստվերի տակ իրեն զգում էր խեղճ ու անօգնական:
Մի օր էլ փոքրիկ եղևնին չդիմացավ ու սկսեց բարձրաձայն արտասվել: Հպարտ բարդին լսեց նրա լացի ձայնը ու հարցրեց.
-Ինչո՞ւ ես լաց լինում, այգեպանը լացկաններին չի սիրում:
-Ես լացկան չեմ, բայց արևի շողերը ինձ չեն հասնում եվ ես վախենում եմ,
որ միշտ փոքրիկ կմնամ: Իսկ ես այնքա ՜ն եմ ուզում մեծանալ, գեղեցիկ ծառ դառնալ,-ասաց փոքրիկ եղևնին:
Բարդին արհամարհանքով վերևից քմծիծաղ տվեց.
-Մի քեզ նայի՛ր, քո թույլ ճյուղերին: Դու չես կարող մեծանալ: Իսկ հիմա ինձ նայի՛ր: Տե՛ս, թե որքան հզոր եմ ու ուժեղ: Եվ այնքան պիտի բարձրանամ, որ ճյուղերս երկինք հասցնեմ:
Փոքրիկ եղևնին ավելի կծկվեց ու ինքնամփոփ դարձավ: Այդպես անցավ գարունը և եկավ շոգ ամառը: Բարդու սաղարթն ավելի փարթամացավ: Արևի ճառագայթները
չէին կարողանում ճեղքել նրա հզոր ճյուղերը, որպեսզի հասնեն եղևնուն: Իսկ փոքրիկ եղևնին այնքա՜ն էր ուզում աճել ու մեծանալ:
Եղևնին կրկին սկսեց կամացուկ հեծկլտալ: Անպատկառ բարդին շրջվեց և
գոռաց նրա վրա.
-Ի՞նչ ես նորից նվնվում:
Եղևնին լացակումած շշնջաց.
-Խնդրում եմ, խղճա՛
ինձ, մի քիչ բացի՛ր ճյուղերդ: Թող
արևը ինձ էլ հասնի:
-Այդ էր պակաս, որ քեզ նման խղճուկի համար նեղացնեմ իմ ճյուղերին,-հոխորտաց բարդին:
Փոքրիկ եղևնին ձայնը կտրեց: Ամառն
էլ անցավ ու եկավ ոսկեհեր աշունը: Բարդին
աշնանային զգեստ հագավ: Նրա կանաչ-դեղին
տերևները անհոգ խաղում էին իրար հետ: Բայց
ահա խոր աշնան անսիրտ քամին պոկոտեց բարդու տերևներն ու ցաքուցրիվ շպրտեց դեսուդեն: Բարդին
լրիվ մերկացավ ու սկսեց դողալ: Ալեհեր ձմեռն իր ցուրտ շնչով սառեցրեց ողջ բնությունը: Բարդին սարսռաց ցրտից ու նրա բնին արցունքի սառած բյուրեղներ երևացին: Բարդին
նայեց փոքրիկ եղևնուն, որ դեռ կանաչ էր ու չէր մրսում:
-Խնդրում եմ, գրկի՛ր
իմ բունը, թե
չէ ես կմեռնեմ ցրտից,-հուսահատ աղերսեց բարդին:
-Երբ ես լալիս էի, դու
ինձ չէիր օգնում: Երբ ես խնդրում էի, դու
չէիր լսում իմ ձայնը: Բայց
ես կօգնեմ քեզ: Չէ՞ որ մենք բոլորս մեր մայր բնության զավակներն ենք,-ասաց
եղևնին:
Փոքրիկ եղևնու բարի սիրտը լցվեց խղճահարությամբ և
նա իր մատղաշ, կանաչ ճյուղերով փաթաթվեց ու գրկեց բարդու սառած բունը:
Առաջադրանքներ
1 Բացատրիր ընդգծված բառերը։
Հանդերձ-զգեստ
Սաղարթ-տերևներ
Հոխորտաց-բարկացավ
Ալեհեր-սպիտակ, ծեր
Սարսռաց-դողդողաց
Աղերսեց-խնդրեց
2․Բնութագրի՛ր եղևնուն։
Նա փոքր էր և կանաչ և բարի
սիրտ ուներ: Նա վախենում էր, որ եթե արևի ճառագայթները չհասնեն իրեն նա չի մեծանա:
3 Հեքիաթից դուրս գրիր բարդուն բնորոշող արտահայտությունները։
Մեծ բարդի,
հզոր բարդի, բարձրահասակ բարդի,
հպարտ բարդի, անպատկառ բարդի:
4․ Տեքստից առանձնացրու բառակապակցությունները և դրանից երեքը գործածիր նախադասություններում։
Մեծ բարդի
Մեր բակում կա մի մեծ բարդի:
հպարտ բարդի
Մի հպարտ բարդի հիանում էր
իրանով:
անպատկառ բարդի
Անպատկառ բարդին
ընդհանրապես չխղճաց եղեվնուն:
4․ Նշված նախադասությունից դուրս գրիր հատկանիշ ցույց տվող բառերը։
Փոքրիկ
եղևնու բարի սիրտը
լցվեց խղճահարությամբ և
նա իր
մատղաշ,
կանաչ ճյուղերով փաթաթվեց ու
գրկեց բարդու սառած
բունը:
5․ Հեքիաթից դուրս գրիր մեկական պատմողական և հարցական նախադասություն։
Զմրուխտ գարունն էր հյուր եկել բնությանը:
-Ինչո՞ւ ես լաց լինում
6․ Համառոտիր նախադասությունները՝ թողնելով միայն գլխավոր անդամները։
Այգում ու անտառներում քաղցրահնչյուն երգում էին թռչունները:
Արևը իր ջերմ ժպիտով ողջունում էր նորաբաց բողբոջներին:
Բայց ահա խոր աշնան անսիրտ քամին պոկոտեց բարդու տերևներն ու ցաքուցրիվ շպրտեց դեսուդեն:
Երգում են թռչունները:
Արևը ողջունում էր:
քամին պոկոտեց:
Комментариев нет:
Отправить комментарий